“En ik zat daar, met mijn stukje cake op een antiek bordje op mijn schoot, een enorme prachtige geglazuurde cake die ze overigens zelf gebakken had, in een huis dat alles had wat ik altijd wilde, met een geweldige baby, met een geweldige tuin met een werkende fontein, en ik zat daar, met die cake en een kopje espresso uit een prachtig espressoapparaat en ik dacht: ‘dit is werkelijk alles wat ik altijd wilde hebben.’” We zitten op een terras in de zon. Ik eet heel oncharmant een gehaktbal met brood, want ik heb een kater. Ze zucht. Een serveerster brengt nog een koffie. We kijken rond, naar vrouwen met kinderwagens.
Ik denk aan het perfecte leven. De perfecte man. Het perfecte kind.
Ik denk aan Suri Cruise. Natuurlijk.
We herinneren ons allemaal hoe vader Tom bij Oprah op de bank sprong, omdat hij zo blij was dat hij verliefd was op Katie Holmes, wat we collectief niet geloofden. Vervolgens zijn vrouw in een Stepford Wife leek te veranderen en hoe de twee vervolgens het schattigste meisje van de wereld kregen. Daar moest meer achter zitten. Speculaties over hoe het kind als Scientologist zou worden opgevoed, waarbij geloofd wordt dat kinderen prima weten wat ze nodig hebben en alleen maar “begeleid” hoeven te worden, en daarmee verpest, waren niet van de lucht. Er werd schande gesproken over het feit dat dit kleine meisje al hakkenschoenen droeg en in de winter vaak zonder jas naar buiten mocht van haar door de sektarische leden van de Scientology Kerk geïndoctrineerde moeder.
Misschien steekt dat ook wel het meest: ik herinner me nog goed dat ik hele scènes kon schoppen omdat ik geen hakkenschoenen mocht en die lelijke regenjas aanmoest, terwijl dat kind van vier gewoon nu met lippenstift en rode hakkenschoentjes zónder jas de straat op mag. Met knappe ouders en een eigen kapper. Mijn moeder knipte mijn haar zelf. En meestal zo scheef dat we dan toch bij die-buurvrouw-met-dat-kappersdiploma belandden en ik weer met kort haar naar school moest. “Donkerblauw staat je het best,” zei mijn moeder altijd. Maar ik wilde gewoon roze kleren. Net zoals iedereen. Uiteindelijk blijven we toch ons hele leven op het schoolplein, niet? Ook al zijn we tachtig. En dus hul ik mij tegenwoordig in kleren met bloemen, draag ik het liefst roze pumps en krijg je bij mij je natje en je droogje in een twintig-delig servies in oudroze. Hoppetee. Zal d’r leren. Met d’r donkerblauw.
Zou Suri Cruise zich nou ook later gaan afzetten tegen haar ouders?
Dat ze haar hoofd kaal scheert? Aan de drugs gaat? Rooms-Katholiek wordt?
Misschien trekt ze zich wel helemaal terug uit wereld, wordt ze een kluizenaar op en berg ergens in Tibet. Want hoe vreselijk moet het zijn om bijna iedere dag in de bladen te staan op je víérde. Ik bedoel: we hebben allemaal foto’s waar we blij rondkijken terwijl ons hele gezicht onder de chocoladetaart zit, maar dat soort foto’s worden dan af en toe onder luid protest uit de kast gehaald en gebruikt om je in verlegenheid te brengen bij je nieuwe vriendje. Maar als Suri Cruise daarentegen taart eet en onder zit, dan gaan die foto’s de hele wereld over. Als Suri Cruise een cakeje eet dan is dat nieuws. Dan schrijft de Daily Mail erover. Die vertellen dan dat Suri graag cupcakes eet, omdat haar moeder tegenwoordig in een cupcakereclame zit.
Ik weet niet of ik dat als kind had getrokken. Dat alles perfect was. Mijn kleren, mijn ouders. Zo perfect dat iedereen er alles van wil weten.
“Jij nog koffie?” zegt vriendin L. op het terras.
Mijn gehaktbal is koud.
“Ja, lekker,” zeg ik.
“Ik werd er gewoon eng van,” zegt L.
“Van wat?” vraag ik.
“Om eens in het echt te zien wat ik als ideaal beschouw.”
“Hoe bedoel je?”
“Het was vreselijk! Net alsof ik in een tijdschrift zat. Alles in me schreeuwde dat ik wegmoest.”
“En toen?”
“Toen ben ik maar weer gegaan. De hele familie stond me uit te zwaaien, en ik voor het eerst voelde ik me zó trots terwijl ik in mijn totaal met vogelstront bescheten auto wegreed. Niet normaal.”
“Op de auto met vogelstront,” zeg ik.
We proosten met onze koffie.
Misschien is het ook gewoon lekker: perfectie zien en dan de rillingen krijgen. En is een donkerblauwe communiejurk, terwijl de rest van de meisjes met halve bruidsjurken aan het gangpad doorschreed, helemaal zo slecht nog niet.
door Hanneke Hendrix
Hanneke Hendrix schreef onder meer voor Literair Productiehuis de Wintertuin, Passionate Magazine, Het Zuidelijk Toneel, Raymi Sambo’s VIG, de HoorSpelFabriek en festivals als Into the Great Wide Open en Lowlands. Ze is overigens gek op hoorspelen, maar heeft het niet altijd op de grindbak. Ook heeft ze een goed gelezen weblog en onderhoudt ze samen met Eva Mouton een zeer marginaal achterklapblog.
Lees ook:Katie Holmes en Tom Cruise gaan scheiden
Lees ook:Advocaat Katie Holmes: geruchten zijn niet waar!
Lees ook:Katie Holmes weer zwanger? (video)
Lees ook:Suri Cruise is prima ballerina
Lees ook:Tom Cruise koopt kangaroe voor Suri